but this time in gratitude...

pagpasok ko ng gate, sinalubong ako ng dad ko...
"oh, bakit mugto mata mo? umiyak ka ba?!"
sabi ko, "ah, talaga?! ah, kse natulog ako sa bus" (syempre lie ito!)

mayamaya.... kumatok dad ko sa kwarto, pumasok sya...
sabi nya "bkit? anu problema? trabaho ba?"

di ako sumagot...

sabi nya "pagod ka na ba? kung ayaw mo na, tumigil ka na, di ka namin pipigilan,
alam mo namang di mo kailangang magtrabaho kung ayaw mo..."

sabi ko "ah?! hindi, wala tlaga, promise...."

sabi ng dad ko habang palabas ng kwarto "kung anu man yan, tandaan mo, nandito kami..."

had it been an ordinary day, hihiritan ko sana sya ng "korni mo tlaga, dy!... hehehe"
but this time, i just had to smile...

i, as all others, have been truly blessed...
amidst all sorrows, God always finds a way to comfort a weary soul...
and once again, i just had to cry...
but this time in gratitude...